จากทรงเลขาคณิตกลับสู่ความเป็นผู้หญิง: แฟชั่นสตรีสยายสมัยต้นรัชกาลที่ ๗ (พ.ศ. ๒๔๖๘–๒๔๗๓)
จากทรงเลขาคณิตกลับสู่ความเป็นผู้หญิง: แฟชั่นสตรีสยายสมัยต้นรัชกาลที่ ๗ (พ.ศ. ๒๔๖๘–๒๔๗๓)
เมื่อกรุงเทพฯ ก้าวเข้าสู่รัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวในปี พ.ศ. ๒๔๖๘ (1925) โลกของแฟชั่นสตรีกำลังอยู่ในจุดเปลี่ยนสำคัญเช่นกัน จากรูปทรงของชุดสุภาพสตรีทรงเลขาคณิตของยุคศิลปะอาร์ตเดโค (Art Deco)—ที่เน้นความทันสมัย ความสมมาตร และความมั่นใจ—แฟชั่นของสุภาพสตรีค่อย ๆ เคลื่อนกลับไปสู่รูปทรงที่อ่อนโยน และเข้ารูป มากยิ่งขึ้น
แฟชั่นยุค 1920s ภายใต้อิทธิพลของสไตล์อาร์ตเดโค ที่เปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความก้าวหน้าและความเทันสมัย สตรีในสังคมชั้นสูงหันมาแต่งกายด้วยชุดทรงเรขาคณิต ลดทอนส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่าง เพื่อสื่อถึงอิสรภาพและความเท่าเทียมในยุคสมัยใหม่ แต่ทว่าพอเข้าสู่ปลายทศวรรษ รูปทรงของชุดสุภาพสตรีกลับคืนไปสู่ความพลิ้วไหวและสง่างามของสัดส่วนของร่างกาย
ในช่วงระหว่าง พ.ศ. ๒๔๗๑–๒๔๗๓ (1928-1930) แนวชายกระโปรงเริ่มลดต่ำลงอยู่ที่กลางน่อง และเอวก็เริ่มกลับมาอยู่ที่ระดับเอวธรรมชาติแทนที่อยู่ในระดับตำ่เกือบถึงสะโพก แม้ยังคงไว้ซึ่งความสบายจากการไม่มีโครงรัดรูปเช่นในยุคก่อน แต่เสื้อผ้าในช่วงนี้เริ่มแต่งเติมด้วยรายละเอียดที่ช่วยขับเน้นความอ่อนช้อยของเรือนร่าง เช่น ระบายช่วงอก ลูกไม้ประดับรอบแขน และการจัดวางลวดลายดอกไม้ให้ส่งเสริมความเป็นสตรีอย่างละเมียดละไม
คอลเลกชันภาพ AI ชุดนี้ เราเห็นได้ชัดถึงเสื้อผ้าของสตรีไทยในช่วงต้นรัชกาลที่ ๗ หากได้รับแฟชั่นตะวันตกอย่างเต็มรูปแบบ ชุดเหล่านี้แม้จะมีโครงสร้างแบบอาร์ตเดโคอยู่บ้าง แต่เพื่อละทอนความแข็งกระด้างของรูปทรง ผมจึงออกแบบชุดทั้งหมดด้วยการใช้ผ้าที่พลิ้วไหว เช่นผ้าชีฟอง สีครีมอ่อน ชมพูพาสเทล ฟ้าหม่น และเขียวอ่อน และปักด้วยลวดลายที่ละเอียดอ่อน ซึ่งล้วนสะท้อนถึงความงามอย่างเหรียบหรูของหญิงไทยในสมัยนั้น
การออกแบบแฟชั่นคอลเล็คชั่นี้ มีองค์ประกอบที่สำคัญคือ
หมวกปีกกว้าง ตกแต่งด้วยริบบิ้นสีตัดหรือดอกไม้ ให้ลุคแบบผู้ดีอังกฤษ
ถุงมือซาตินหรือถุงมือหนังสีงาช้าง ร่วมกับ ถุงน่องขาว คือสัญลักษณ์แห่งความพิถีพิถันในการแต่งกาย
สร้อยไข่มุกและผมดัดลอน คือรายละเอียดเล็ก ๆ ที่สร้างภาพลักษณ์อันอ่อนช้อยและสง่างาม
แฟชั่นในภาพเหล่านี้คือภาพสะท้อนของห้วงเวลาแห่งการเปลี่ยนผ่าน—จากรูปทรงแบบเลขาคณิตของแฟชั่นสไตล์อาร์ตเดโค สู่ความอ่อนหวานของความเป็นสตรีที่เริ่มกลับมาเป็นที่นิยม ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ความทันสมัยและวัฒนธรรมดั้งเดิมโอบรับกันได้อย่างกลมกลืน และหากสุภาพสตรีไทยในยุคนั้นได้รับการแต่งกายตามแบบตะวันตกอย่างเต็มตัว เราคงจะได้เห็นภาพเหล่านี้ในประวัติศาสตร์
From Flapper to Feminine: The Transitional Fashion of Thai Women (1925–1930)
As Thailand entered the reign of King Rama VII in 1925, the global fashion world stood at a quiet crossroads. The carefree boyish silhouette of the Roaring Twenties—so memorably marked by dropped waists, flattened busts, and knee-grazing hemlines—was giving way to a softer, more womanly form. The images presented here reimagine what Thai high-society women might have looked like had they fully embraced Western fashion during this delicate transitional period.
The Flapper’s Farewell
The 1920s brought about radical fashion reform. For the first time, women wore short skirts, bobbed their hair, and discarded corsets in favour of loose, straight dresses. This “garçonne” look, inspired by the flapper lifestyle, celebrated youth, rebellion, and modernity. However, by the mid to late 1920s, a subtle shift began to occur.
The Emerging Silhouette (c. 1928–1930)
In the years between 1928 and 1930, hemlines began to drop to mid-calf, and the waist—though still low—slowly reappeared. Fabrics were still light and luxurious, often adorned with embroidery, floral appliqué, and delicate beadwork. The silhouette remained fluid, but there was an undeniable move towards shaping: skirts now flared slightly at the hem, and bodices were designed to hint at the natural waist and bust.
This can clearly be seen in the featured ensembles. Although the dresses retain the ease of the 1920s cut, they are subtly contoured to flatter the feminine form. Ruffled hems, flutter sleeves, and carefully belted waists suggest the return of a more classically romantic ideal. The floral motifs—rendered in soft pastels, sky blues, and warm creams—evoke a garden of understated luxury.
Thai Elegance through a Western Lens
Imagining Thai women of the late 1920s dressed in such fashion invites a unique cultural dialogue. Western clothing had already made its entrance into the Siamese court, particularly during King Rama V’s reign. By the time of King Rama VII, Bangkok’s elite were increasingly exposed to European influences through diplomacy, education, and cinema.
This collection reflects a hypothetical full adoption of Western daywear:
Wide-brimmed straw hats with grosgrain ribbons nod to both Edwardian and Riviera style.
Ivory leather gloves and white stockings lend the ensembles a sense of pristine refinement.
Pearl necklaces and sculpted hair add soft glamour while still conforming to daytime elegance.
Each outfit conjures the image of a Thai gentlewoman attending a garden party, a diplomatic tea, or a quiet afternoon stroll at a European-style summer residence—clothing not only fashionable, but aspirational in both East and West.
Conclusion
The fashion depicted in these portraits sits gently on the cusp of two eras: not quite flapper, not yet fully 1930s. It represents a time of cautious elegance and graceful transition. For Thai women in the imagined world of AI Fashion Lab, this period offered a canvas of both modernity and heritage—a vision where femininity was redefined through softness, silhouette, and cultural synthesis.
#aifashionlab #AI #aiartist #aiart #aifashion #aifashiondesign #aifashionstyling #aifashiondesigner #fashion #fashionhistory #historyoffashion #fashionstyling #fashionphotography #digitalfashion #digitalfashiondesign #digitalcostumedesign #digitaldesign #digitalaiart #ThaiFashionHistory #ThaiFashionAI #flux
